Terug naar overzicht jaarboek 2010
“De Scheepvaart” in de Leopoldstraat is voor vele Bomenaars een begrip. Sommigen hebben er nog tastbare herinneringen aan, anderen hoorden erover spreken.
Al bij al is de informatie die reeds verschenen is over “De Scheepvaart” eerder schaars. Bovendien berust ze vaak op dezelfde bronnen. In Hoe Boom groeide wijdt Benoît Lamot enkele alinea’s aan dit pand. Vanaf 1765 werd de Leopoldstraat dwars door de tuin van het kasteel getrokken, stelt hij. Dit geschiedde om de nieuwe steenweg naar Antwerpen rechtstreeks met de Veerdam in verbinding te stellen. Meteen deed de stad Brussel de afspanning “De Scheepvaart” bouwen.1Lamot, B. (1957). Hoe Boom groeide, p. 135. Nog volgens Lamot deed de stad Brussel in 1765 deze afspanning bouwen voor de reizigers die te paard of met hun span de tocht naar Brussel ofwel naar Antwerpen ondernamen.
Daar vonden zij een onderkomen in afwachting dat de boot aanlegde.2Lamot, B. (1957). Hoe Boom groeide, p. 84. In het Jaarboek 1992-1993 van Ten Boome doet Marcel Vereycken verslag van de afbraakwerken van wat eenmaal “De Scheepvaart” was en voegt hij een fragment toe uit een reisverslag van de Engelse schrijver Robert Louis Stevenson (1850-1894), die de herberg aandeed.3Vereycken, M. (1993). Hotel De Scheepvaart. We komen er later nog op terug. In Boom van de oudheid tot het jaar 2000 vat Alex Vinck de belangrijkste gegevens uit genoemde bronnen samen.4Vinck, A. (1999). Boom van de oudheid tot het jaar 2000, p. 56.
Misschien is het nu tijd om wat uitgebreider in te zoemen op de geschiedenis van dit gebouw. We nemen u mee voor een rondleiding door het huis en afhankelijkheden zoals het was in 1836. We maken kennis met de eigenaars, met de uitbaters, we tellen hoeveel kamers er waren en hoeveel bedden er stonden. We gaan langs in de keuken. We komen te weten hoe de staminee- en de restaurantruimte eruitzagen en welke dranken er geschonken werden. We constateren welke wijnen er in voorraad waren en wie het bier leverde. We kijken welke paarden er op stal stonden en steken onze neus binnen in de remise, waar het duurste stuk van de inboedel zich bevond.