Tag: Begraafplaats

BERNARD CAREMANS 

INDEX EREPARK

Bernard Frans Caremans °Boom 15-2-1924 +Esterwegen(D) 24-12-1943 ten gevolge dyfterie in het Strafgefangenenlager VII

Lid verzetsgroep De Zwarte Hand

Leerling muziek, oud-student K.A. Boom
Zoon van Frans Constant & Celestina Alicia Ceulemans

Herbegraven, samen met  Edmond Maes, Achiel Daes en Corneel Le Begge op het erepark op 7 december 1947.

In de krant ‘Het Volk’ van 8 december 1947 werd een uitgebreid artikel gepubliceerd van de herbegrafenis:

Plechtige teraardebestelling te Boom

Zaterdagavond kwamen te Boom de stoffelijke overblijfselen aan van vier slachtoffers van het nazigeweld tijdens de oorlog. Zij werden opgebaard in een grote rouwkapel, die ingericht was in de burelen van het gemeentehuis. Zondag had de plechtige teraardebestelling onder massale volkstoeloop plaats. Omstreeks 9u. kwamen de gemeentelijke overheden met burgemeester Van Cleemput en dhr. Spillemaeckers, lid der Bestendige Deputatie, ten gemeentehuize, om er de familieleden der overledenen te begroeten. De naaste familieleden vormden de erewacht rond de lijkkisten. 

Te 9.30u begon het defilè der deelnemers. De bevolking, evenals duizenden personen uit alle standen, bracht een laatste groet aan de dierbare afgestorvenen. Tot ruim 10.30u schoof de bewogen menigte aan in stille ingetogenheid. Na de begroeting had de rouwhulde plaats vanwege de gemeentelijke overheden. In roerende woorden bracht dhr. J. Van Cleemput, burgemeester, hulde aan de nagedachtenis van de drie terechtgestelde politieke gevangenen: Edmond Maes, Achiel Daes, Bernard Caremans en de overleden verplicht-weggevoerde Corneel Lebegge. Bloemenkransen werden namens gemeente en provincie neergelegd terwijl de Brabançonne in sourdine¹Een sordino of sourdine is een demper waarmee het volume van de klank van een strijkinstrument minder luid gemaakt kan worden uitgevoerd werd.  

Te 11u. kwam de geestelijke overheid de lijken afhalen. Z.E.H. Kermans, Deken, zegde de gebeden en om 11.15 uur zette de lijkstoet zich in beweging. Vooraan stapte de politie, gevolgd door het rouwomfloerde vaandels van groeperingen van politieke gevangenen, weerstanders, oud-strijders, scholen en sportverenigingen. Ontelbare bloemengarven en kransen werden aangbracht. Talrijke Boomse en vreemde kringen volgden de geestelijkheid.

De lijkkisten werden gedragen op de schouders van leden van de Kon. Turnkringgroep, verplicht weggevoerden, Boom Rupel G.S.K. en een allen omringd door hen die tegen de bezetter mede in den strijd stonden. Dan traden de familieleden der afgestorvenen voorbij. Hun smart werd diep aangevoeld. Kapitein Armstrong van de geallieerde repatriëringscommissie, was aanwezig. 

In de dekenale hoofdkerk werd ter  11.30u. een plechtige zielmis opgedragen door Z.E.H. Kermans, bijgestaan door de EE HH Onderpastoors. Het Sint-Gregoriuskoor voerde de Requiemmis uit; onder het zingen van het ‘De Profondis’ en het ‘Miserere’ had het offer plaats.

Na de kerkelijke plechtigheden had de laatste tocht naar het kerkhof plaats voor de bijzetting. Een intieme hulde werd gebracht door Dhr. Gust Rummens, politiekommissaris, hoofd van de weerstand der Rupelstreek, en door de heer L. Uytfries.

Bekijk hier de complete fotoreeks van de herbegrafenis

Meer info: De Zwarte Hand  dossier 10a

In het schooltijdschrift ‘De Bron’ van 1948-1949 werd door G. Caremans een artikel geschreven over ‘Ben Caremans’.
Je kan het hier lezen.

EMIEL SAS

INDEX EREPARK

Emiel Marcel Eduard Jozef Sas °Boom 7-6-1923 +Abbeville(F) 20-5-1940

Overleden tijdens bombardement, samen met Eugeen Rymenans en Jozef De Boeck. Ze werden herbegraven op 22 mei 1955 op het erepark. De drie Bomenaars maakten deel uit van de rekruteringsreserve (16-35 jaar) en waren onderweg naar Rouen(F).

Zoon van Jan Jozef Frans & Maria Jozefina Rymenans.

Bij de Duitse inval hadden de Belgische autoriteiten tussen 10 en 15 mei een aantal verdachten (“vijandige Belgen en vijandelijke buitenlanders”) opgepakt in opdracht van de auditeur-generaal Walter Ganshof van der Meersch. “Het is duidelijk dat men heel onverantwoord en willekeurig te werk is gegaan bij de arrestaties. Ze hebben zomaar wat mensen opgehaald: uit wraak, uit jaloezie, om hun politieke overtuigingen, hun Joodse afkomst of wegens hun buitenlandse nationaliteit” volgens overlevende Gaby Warris.

Drie dagen later, op 19 mei, werd de hele groep naar Abbeville gevoerd en opgesloten onder de muziekkiosk op het Marktplein. Toen in de nacht van 19 op 20 mei de stad Abbeville vanuit de lucht door Duitse eskaders zwaar gebombardeerd werd, dachten de Franse bewakers dat de gevangenen bevrijd zouden worden door de Duitsers. Zij besloten in de middag van 20 mei dat het beter was ze te executeren. Eenentwintig gevangenen werden op bevel van de Franse kapitein Dingeon, die plaatscommandant van Abbeville was, uit de kioskkelder gehaald, tegen de muur gezet en zonder proces doodgeschoten. Een vrouw, Maria Geerolf-Ceuterick, werd met bajonetsteken gedood. Zij was per vergissing gearresteerd in plaats van haar schoonzoon, de in Brugge wonende Nederlandse architect Ernst Warris. De executies eindigden door toedoen van luitenant Leclabart, die ten slotte arriveerde en de slachtpartij kon stoppen. (Bron: Wikipedia)

Gelieve opmerkingen/correcties of aanvullende info/foto’s te sturen naar info@tenboome.be

BOEY	LODEWIJK
BOEY	THEODOOR
CAREMANS	BERNARD FRANS
CAREMANS	BERNARD MARIA
CAREMANS	JAN
CLEMENT	FRANS
COESEMANS	JOANNA
COLLIER	MARIA
CONAERTS	MARIA
COOL	ADOLF
COP	FRANS
DAES	ACHIEL
DE BOECK	JOZEF
DE BONDT	HENDRIK
DE BONDT	MARIA
DE DECKKER	ALBERT
DE GROOF	MARIA
DE MAEYER	JOANNA
DE PAUW	FRANS
DE ROEK	ROBRECHT
DE ROOVERE	KAREL
DE SMEDT	DAMIAAN
DE WACHTER	JULES
DE WEERDT	JAN
DE WEERDT	PIETER
DEBREYNE	MICHEL
DECKERS	KAREL
DINANT	ALFONS
ELSEN	AUGUST
EVERAERT	ALBRECHT
EYCKMANS	LOUIS
FIRQUET	LÉO
FORDEL	JOANNA
FORDEL	PIETER
FRANQUET	JEROM
FRANSSENS	VICTOOR
HELLEMANS	HENDRIK
HOEFMAN	GERARD
JACOBS	FRANS
JANSSENS	LODEWIJK
KENNES	GUSTAAF
LE BEGGE	CORNEEL
MAES	EDMOND
MAMPAEY	JAN
MAMPAEY	LODEWIJK
MAMPAEY	PIETER
MERTENS	ROBERT
MUYSHONDT	ANNA
NYS	LEO
PEELMAN	GHISLENA
PEETERS	HERMAN
REMY	PIERRE
RENS	JAN
RYMENANS	EUGEEN
SAS	EMIEL
SAS	LODEWIJK
SEGHERS	LOUIS
SMETS	JAN
SPAENJAERS	MARIA
STAES	LOUISE
TEMMERMAN	HECTOR
TOURNÉ	JOZEF
UYTFRIES	LOUIS
VAN CAMMEREN	LODEWIJK
VAN CAMP	ANNA
VAN CAMP	EDMOND
VAN CAMP	EMILIENNE
VAN CAMP	FRANS
VAN CAMP	PETRUS
VAN CAMP	SUZANNE
VAN DE SANDE	LEONARD
VAN DEN ABBEELE	OSCAR
VAN DEN BRANDE	PIETER
VAN REETH	JAN
VAN WOUWE	ALFONS
VAN WOUWE	FRANS
VAN WOUWE	SILVAIN
VERBEECK	LUDOVICUS
VERBRUGGEN	HENDRIK
VERHAERT	PIETER
VERHEYDEN	JAN
VERHOEVEN	KAMIEL
VLEMINCKE	KAREL
WIJN	PIETER

 

ACHIEL DAES 

INDEX EREPARK

Achiel Jules Daes °Terhagen 16-7-1923 +Lingen-Ems (D)7-8-1943 (gefusilleerd)

Sectieleider verzetsgroep De Zwarte Hand

Pantoffelmaker, oud-student K.A. Boom
Zoon van Petrus & Maria Amelia Goossens

Herbegraven, samen met Edmond Maes, Bernard Caremans en Corneel Le Begge op het erepark op 7 december 1947.

In de krant ‘Het Volk’ van 8 december 1947 werd een uitgebreid artikel gepubliceerd van de herbegrafenis:

Plechtige teraardebestelling te Boom

Zaterdagavond kwamen te Boom de stoffelijke overblijfselen aan van vier slachtoffers van het nazigeweld tijdens de oorlog. Zij werden opgebaard in een grote rouwkapel, die ingericht was in de burelen van het gemeentehuis. Zondag had de plechtige teraardebestelling onder massale volkstoeloop plaats. Omstreeks 9u. kwamen de gemeentelijke overheden met burgemeester Van Cleemput en dhr. Spillemaeckers, lid der Bestendige Deputatie, ten gemeentehuize, om er de familieleden der overledenen te begroeten. De naaste familieleden vormden de erewacht rond de lijkkisten. 

Te 9.30u begon het defilè der deelnemers. De bevolking, evenals duizenden personen uit alle standen, bracht een laatste groet aan de dierbare afgestorvenen. Tot ruim 10.30u schoof de bewogen menigte aan in stille ingetogenheid. Na de begroeting had de rouwhulde plaats vanwege de gemeentelijke overheden. In roerende woorden bracht dhr. J. Van Cleemput, burgemeester, hulde aan de nagedachtenis van de drie terechtgestelde politieke gevangenen: Edmond Maes, Achiel Daes, Bernard Caremans en de overleden verplicht-weggevoerde Corneel Lebegge. Bloemenkransen werden namens gemeente en provincie neergelegd terwijl de Brabançonne in sourdine¹Een sordino of sourdine is een demper waarmee het volume van de klank van een strijkinstrument minder luid gemaakt kan worden uitgevoerd werd.  

Te 11u. kwam de geestelijke overheid de lijken afhalen. Z.E.H. Kermans, Deken, zegde de gebeden en om 11.15 uur zette de lijkstoet zich in beweging. Vooraan stapte de politie, gevolgd door het rouwomfloerde vaandels van groeperingen van politieke gevangenen, weerstanders, oud-strijders, scholen en sportverenigingen. Ontelbare bloemengarven en kransen werden aangbracht. Talrijke Boomse en vreemde kringen volgden de geestelijkheid.

De lijkkisten werden gedragen op de schouders van leden van de Kon. Turnkringgroep, verplicht weggevoerden, Boom Rupel G.S.K. en een allen omringd door hen die tegen de bezetter mede in den strijd stonden. Dan traden de familieleden der afgestorvenen voorbij. Hun smart werd diep aangevoeld. Kapitein Armstrong van de geallieerde repatriëringscommissie, was aanwezig. 

In de dekenale hoofdkerk werd ter  11.30u. een plechtige zielmis opgedragen door Z.E.H. Kermans, bijgestaan door de EE HH Onderpastoors. Het Sint-Gregoriuskoor voerde de Requiemmis uit; onder het zingen van het ‘De Profondis’ en het ‘Miserere’ had het offer plaats.

Na de kerkelijke plechtigheden had de laatste tocht naar het kerkhof plaats voor de bijzetting. Een intieme hulde werd gebracht door Dhr. Gust Rummens, politiekommissaris, hoofd van de weerstand der Rupelstreek, en door de heer L. Uytfries.

Bekijk hier de complete fotoreeks van de herbegrafenis

Meer info: De Zwarte Hand  dossier 14

EDMOND MAES 

INDEX EREPARK

Edmond Jozef Corneel Maes °Boom 14-5-1922 +Lingen-Ems (D)7-8-1943 (gefusilleerd)

Sectieleider verzetsgroep De Zwarte Hand

Meester-optieker, oud-student K.A. Boom
Zoon van Jacques & Elisa Emma Lombaerts

Herbegraven, samen met  Achiel Daes, Bernard Caremans en Corneel Le Begge op het erepark op 7 december 1947.

In de krant ‘Het Volk’ van 8 december 1947 werd een uitgebreid artikel gepubliceerd van de herbegrafenis:

Plechtige teraardebestelling te Boom

Zaterdagavond kwamen te Boom de stoffelijke overblijfselen aan van vier slachtoffers van het nazigeweld tijdens de oorlog. Zij werden opgebaard in een grote rouwkapel, die ingericht was in de burelen van het gemeentehuis. Zondag had de plechtige teraardebestelling onder massale volkstoeloop plaats. Omstreeks 9u. kwamen de gemeentelijke overheden met burgemeester Van Cleemput en dhr. Spillemaeckers, lid der Bestendige Deputatie, ten gemeentehuize, om er de familieleden der overledenen te begroeten. De naaste familieleden vormden de erewacht rond de lijkkisten. 

Te 9.30u begon het defilè der deelnemers. De bevolking, evenals duizenden personen uit alle standen, bracht een laatste groet aan de dierbare afgestorvenen. Tot ruim 10.30u schoof de bewogen menigte aan in stille ingetogenheid. Na de begroeting had de rouwhulde plaats vanwege de gemeentelijke overheden. In roerende woorden bracht dhr. J. Van Cleemput, burgemeester, hulde aan de nagedachtenis van de drie terechtgestelde politieke gevangenen: Edmond Maes, Achiel Daes, Bernard Caremans en de overleden verplicht-weggevoerde Corneel Lebegge. Bloemenkransen werden namens gemeente en provincie neergelegd terwijl de Brabançonne in sourdine¹Een sordino of sourdine is een demper waarmee het volume van de klank van een strijkinstrument minder luid gemaakt kan worden uitgevoerd werd.  

Te 11u. kwam de geestelijke overheid de lijken afhalen. Z.E.H. Kermans, Deken, zegde de gebeden en om 11.15 uur zette de lijkstoet zich in beweging. Vooraan stapte de politie, gevolgd door het rouwomfloerde vaandels van groeperingen van politieke gevangenen, weerstanders, oud-strijders, scholen en sportverenigingen. Ontelbare bloemengarven en kransen werden aangbracht. Talrijke Boomse en vreemde kringen volgden de geestelijkheid.

De lijkkisten werden gedragen op de schouders van leden van de Kon. Turnkringgroep, verplicht weggevoerden, Boom Rupel G.S.K. en een allen omringd door hen die tegen de bezetter mede in den strijd stonden. Dan traden de familieleden der afgestorvenen voorbij. Hun smart werd diep aangevoeld. Kapitein Armstrong van de geallieerde repatriëringscommissie, was aanwezig. 

In de dekenale hoofdkerk werd ter  11.30u. een plechtige zielmis opgedragen door Z.E.H. Kermans, bijgestaan door de EE HH Onderpastoors. Het Sint-Gregoriuskoor voerde de Requiemmis uit; onder het zingen van het ‘De Profondis’ en het ‘Miserere’ had het offer plaats.

Na de kerkelijke plechtigheden had de laatste tocht naar het kerkhof plaats voor de bijzetting. Een intieme hulde werd gebracht door Dhr. Gust Rummens, politiekommissaris, hoofd van de weerstand der Rupelstreek, en door de heer L. Uytfries.

Bekijk hier de complete fotoreeks van de herbegrafenis

Meer info: De Zwarte Hand  dossier 52

LOUIS UYTFRIES 

INDEX EREPARK

Lodewijk Leonia Uytfries °Boom 17-2-1924 +Boom 12-4-1974

Ondervoorzitter verzetsgroep De Zwarte Hand, bevrijd te Brandenburg (D)

Zoon van Frans & Maria Van Aken. Huwde met Irma Caremans

 

In de krant ‘De Aankondiger van Boom en Omstreken’ verscheen op 17 juni onderstaand interview met Louis:

De teruggekeerde politieke gevangenen vertellen !… Het was midden een overgroote belangstelling dat de heer Roggen Roger, voorzitter J.W.F. de vergadering opende. Het was zegde hij voor hem de moeilijkste, maar tevens de aangenaamste taak onze jongens te verwelkomen. Woorden zijn niet bij machte de vreugde te vertolken bij den terugkeer van deze trouwe jeugdverbonders. Bloemen en eerbewijzen alleen zijn niet genoeg, wij moeten hen meer dan dat geven. Wij moeten hun de bewijzen kunnen leveren dat wij hun strijd, dien ze met jeugdig idealisme aanvingen, voortgestreden hebben. En dat kunnen wij altijd niet. Vervolgens uitte hij nog den wensch, een wensch die tevens er een was van onze politieke gevangenen, niet teveel in te gaan op de gruweldaden, op de onmenschelijke martelingen onderstaan zoowel hier als in de Duitchse strafkampen. Onmiddellijk werd dan het woord verleend aan eersten spreker, heer LOUIS UYTFRIES Deze ving aan met een klein memoriam voor hen die bleven. Zij zijn vertrokken met in hun hart den weerstand, weerstand tegen alles en allen wat tegen hun land, wat tegen de vrijheid druischt. Spontaan hebben zij de roep van het hart gevolgd en den strijd ingezet, een strijd zoowel voor hun vrijheid als voor de onze. Het lot is dikwijls wreed. Velen onder hen werden er door aangeduid om te sterven, doch moesten ze terug kunnen komen, dan zouden ze trots alles opnieuw beginnen. Immer hebben ze de moreel, immer hun jong idealisme hoog gehouden zelfs de dood kon dien woesten wil niet breken. Alles was tegen hen, honger een wreed wapen, immer heeft hun dat diepere voelen recht gehouden. Uitgehongerd, uitgemergeld waren ze en trots alles hebben zij immer ’t zij door sabotage, ’t zij door hun hardnekkigheid de Duitschers het hoofd geboden. Zou het dan niet een schande zijn dat ik mijn kameraden nu vergat ? Zou het niet een schande zijn indien ik zei : voor mij is alles gedaan, ik ben thuis en ga mijn leven gemakkelijk verder slijten zoals vroeger ? Dat nooit ! Hun tegenstanders waren de onze, ze zijn het nog en zullen het ook altijd blijven ! Wanneer men sommige menschen inde concentratiekampen ontgoocheld hebben, dan zijn het wel de intelectueelen. Zij die in het normale leven een hoogstaande plaats bekleedden op gelijk welk gebied, dachten ook meer te zijn daar in de kampen dan de andere jongens, en de middelen die zij daartoe gebruikten, waren niet immer hoogstaand. Het geestelijk leven bij de makkers was dood, maar ik zou U kunnen vertellen, honderden staaltjes van ontroerende kameraadschap. Verschillende onder hen zijn samen den dood ingegaan. Zij offerden zichzelf, deelden van het eigen karige rantsoentje brood nog mede aan meer verzwakte kameraden. Zij hadden nochtans zelf alles nodig, zij wisten het dat hun uitgemergelde lichamen dat beetje voedsel noodig had om in leven te blijven, om verder te kunnen bestaan. Dat heeft hun niet beïnvloed, immer hebben zij meegedeeld, samen zijn zij, stille helden, den dood ingegaan. Vervolgens weidde hij uit over de transporten. In 1944 werden we van Sachsen naar Ober-Schlesien gevoerd, verder naar Wolfenbuttel ; 4 mei verder naar Leipzig ; verder naar Dresden waar men ons in een enge cel stopte. De reis had 5 dagen geduurd zonder verzorging. Tot we in Breslau aankwamen. Daar stak men ons in kelders, alles potdicht afgesloten. In den muur was er slechts een kleine opening, daardoor stak men ons het eten toe. Onder meer werden wij daar ook ontluisd ,t.t.z. een ijskoud bad van een half uur. Dan weer een kelder in, met 120 man in een plaats van 5 op 8 meter en dit gedurende vijf dagen. Velen zijn daar bezweken, plaats voor de dooden kon er niet gemaakt worden, daarom bleven ze liggen en werden vaak door de levenden als matras gebruikt ! Ik kan niet ten volle uitspreken, maar ik zeg wat ik denk. Er zullen er ook van onze jongens achterblijven. Ik vond het geen pretje te lezen dat er zoveel over de kampen geschreven werd, dat men er zelfs films over vertoonde. Maar ik begrijp dat het moest gedaan worden, anders had men ons wellicht niet geloofd. Als laatste punt vertelde hij nog wat over de manier van processen uitspraak, om onze menschen het verschil tusschen de uitspraken daar en hier aan te toonen. De eerste 25 jongens kwamen te Wuppertal voor het volksgerecht, hetzelfde dat de daders van den Hitler-aanslag vonniste. Voor 19 werd er de doodstraf geeischt. De verdediging was nochtans goed opgesteld, de bewijzen waren echter, volgens hun standpunt , verpletterend. Voor vijf man was slechts één verdediger. Die heer heeft niets anders gezegd dan : “ Aangezien de feiten daar zijn, vermits de bewijzen daar zijn, leggen wij ons neer bij de meening van den heer Oberreichsanwalt !!!”

Over de thuiskomst van Hector Temmerman staat in het boek ‘De Bruggen van Boom’ te lezen:

Op zondagnamiddag 3 juni werd het Boomse gemeentebestuur verwittigd dat 2 andere politieke gevangenen, Louis Uytfries en Hector Temmerman, ’s avonds in Brussel zouden arriveren. Spontaan stelden autobezitters hun voertuig ter beschikking. Wanneer het Boomse onthaalcomité onder de leiding van commissaris Rummens en Rik Masson te Brussel toekwam, bleek dat beide jongemannen zich nog in Namur bevonden.

Rummens besloot ze daar meteen op te halen. Op maandagmorgen 4 juni, om 7 uur, komen ze in Boom toe. De gevels van de woningen van Uytfries en Temmerman zijn versierd met vlaggen en foto’s. Vele buren kunnen hun tranen niet bedwingen. Het comité Solidariteit van het Onafhankelijkheidsfront, geleid door mevrouw Masson, organiseert dezelfde avond nog een groot welkomstfeest en bezorgt beide teruggekeerden een aanzienlijk geldbedrag om de kosten van de eerste geneeskundige zorgen te dekken. Ook Uytfries en Temmerman vertellen aan de geschokte toehoorders over de doorstane ontberingen. Politiecommissaris Rummens houdt een redevoering waarbij hij in het kort de werking van De Zwarte Hand schetst. Hij hoopt op de behouden terugkeer van alle gedeporteerden en brengt een laatste eerbewijs aan al diegenen waarvan geweten is of waarvoor gevreesd wordt dat ze nooit meer zullen terugkeren.

Meer info: De Zwarte Hand  dossier 82

GERARD HOEFMAN 

INDEX EREPARK

Gerardus Adrianus Hoefman °Rupelmonde 15-10-1912 +Deurne 11-7-1982

Bediende, woonde Velodroomstraat 93 (1962)

Huwde op 18 augustus 1937 met Lea Josephine Elisabeth Martens

Verbleef in het concentratiekamp van Buchenwald (D)Bron: Arolsen Archives

HECTOR TEMMERMAN

INDEX EREPARK

Isidoor Hector Temmerman °Boom 23-11-1924 +Edegem 25-10-1985

Ere-kapitein commandant gemeentelijke brandweer Boom. Lid verzetsbeweging ‘De Zwarte Hand’

Zoon van Victoor Jozef & Maria Antonetta Vinck. Huwde met Alida Herremans

In de ‘Aankondiger van Boom en Omstreken’ werd op 17 juni 1945 onderstaand interview gepubliceerd¹http://www.getuigen.be/dezwartehand/ 

Als laatste spreker kwam dan Heer HECTOR TEMMERMAN Allereerst vertelde hij over zijn aanhouding. Om 8.30 ’s morgens ontwaardde ik aan den ingang der fabriek Duitsche SS vergezeld van heer Claessen van Antwerpen. Ze kwamen naar de gieterij en verwittigden Heer Schoenmaeckers, deze kwam mij zeggen dat men mij kwam aanhouden. In de kleedkamer werd ik eerst gansch ontkleed, schijnbaar dachten ze wapens of vlugschriften te vinden, die laatste had ik, blijkbaar een voorgevoel, den vorigen avond verbrand. Vervolgens moest ik mee. Op mijn vraag of ik mijn middagboterham mocht meenemen, kreeg ik van een Duitscher, een zekeren Parkman, als antwoord : “Bei uns gibt es essen !” Heb ik ook aan den lijve gevoeld ! In den auto trof ik Hendrik De Bondt, die wist blijkbaar ook van niets. Bij mij thuis werd alles onderzocht en omgekeerd, maar niets gevonden. Dan ging het voort naar het Fort Van Breendonck. Reeds bij den ingang maakte ik kennis met een Duitsche geweerkolf. Anderen stonden daar reeds, in houding, met het gelaat dicht tegen een witgekalkten muur. Van 10 tot 3 uur moest ik hen gezelschap houden. Dit was een zeer zware straf, zoo zwaar zelfs dat, men mij op den auto moest sleuren ! Tot vrijdag’s zaten we in de Begijnenstraat, dan werden we verhoord in de Della Faillelaan waar men ons tergde om een bekentenis af te dwingen, dit door een Duitscher, pistool in de eene, matrak in de andere hand. De zwarthemden die ons later ondervroegen waren zelfs nog slechter voor ons dan de Duitschers. Daar heb ik met de eerste maar tevens de grootste folterkamer hier in Belgïe kennis gemaakt. Op 25 maart trokken we naar Vorst, de raapkoolsoep was daar nog slechter dan in Duitschland. Na 3 maand begon eerst ’t lijden, Wuppertal, Esterwegen, Wolfenbuttel, Gross-Strehlitz, terug Wolfenbuttel : Amerikanen ! Maagdenburg : Amerikanen ! Tot we in Brandenburg kwamen waar we, op 27 april, na 3 jaar en 6 maanden, door de Russen verlost werden. NN 354 ! Zoo leefden wij. Immer diezelfde letters voor ogen, NN … We leefden met één hoop … Helaas zoo klein !… We hoopten nog éénmaal naar moedertje en vadertje weer te keren… NN , geschrapt uit boeken en registers .. NN , Geen naam meer en kreveerend in de donkerte en vochtigheid van een enge gevangeniscel… NN, Veroordeeld om gehangen te worden of later als proefkonijn de kampen van Auswich of Buchenwald te mogen bezoeken. In ons binnenste groeide dat wat we onze stervende makkers met tranen in de oogen, de vuisten met een ongekende kracht gebald, beloofden en verzekerden. In ons binnenste groeide de lust tot vergelding ! Makkers gevallen voor het vaderland, gij vervuldet uw plicht, wij zijn fier op U. Wij vergeten U niet ! Wij blijven te saam ! Dag in dag uit verschijnt uw aller bleek gelaat ons voor den geest. In uw oogen lezen we die diepe smart, in uw blikken bestatigen wij dat bidden en smeeken. Makkers, wij vergeten U niet ! Heer Roggen dankt vervolgens de sprekers en overhandigt hen in naam van het W.F.het jaarboek van het W.F.” Historische verhalen van Paul Kenis” Wij hopen dat we kortelings weer andere jongens in ons midden kunnen begroeten.

Over de thuiskomst van Hector Temmerman staat in het boek ‘De Bruggen van Boom’ te lezen:

Op zondagnamiddag 3 juni werd het Boomse gemeentebestuur verwittigd dat 2 andere politieke gevangenen, Louis Uytfries en Hector Temmerman, ’s avonds in Brussel zouden arriveren. Spontaan stelden autobezitters hun voertuig ter beschikking. Wanneer het Boomse onthaalcomité onder de leiding van commissaris Rummens en Rik Masson te Brussel toekwam, bleek dat beide jongemannen zich nog in Namur bevonden.

Rummens besloot ze daar meteen op te halen. Op maandagmorgen 4 juni, om 7 uur, komen ze in Boom toe. De gevels van de woningen van Uytfries en Temmerman zijn versierd met vlaggen en foto’s. Vele buren kunnen hun tranen niet bedwingen. Het comité Solidariteit van het Onafhankelijkheidsfront, geleid door mevrouw Masson, organiseert dezelfde avond nog een groot welkomstfeest en bezorgt beide teruggekeerden een aanzienlijk geldbedrag om de kosten van de eerste geneeskundige zorgen te dekken. Ook Uytfries en Temmerman vertellen aan de geschokte toehoorders over de doorstane ontberingen. Politiecommissaris Rummens houdt een redevoering waarbij hij in het kort de werking van De Zwarte Hand schetst. Hij hoopt op de behouden terugkeer van alle gedeporteerden en brengt een laatste eerbewijs aan al diegenen waarvan geweten is of waarvoor gevreesd wordt dat ze nooit meer zullen terugkeren.

Meer info: De Zwarte Hand  dossier 80